തൊട്ടുകൂടായ്മ നിയമം

ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 17 തൊട്ടുകൂടായ്മയെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു.

1955-ലെ തൊട്ടുകൂടായ്മ (കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ) നിയമം ഈ ആചാരം ശിക്ഷാർഹമായ കുറ്റമാക്കുന്നു. തൊട്ടുകൂടായ്മയിൽ നിന്ന് ഉണ്ടാകുന്ന ഏതൊരു വൈകല്യവും നടപ്പിലാക്കുന്നതിനുള്ള പിഴകളും ഇത് നിർദ്ദേശിക്കുന്നു.

രാജ്യത്ത് നിന്ന് തൊട്ടുകൂടായ്മ തുടച്ചുനീക്കുന്നതിനായി ഇന്ത്യൻ പാർലമെന്റിൽ ഈ നിയമം പാസാക്കി.

അയിത്തത്തിന്റെ വൈകല്യങ്ങൾ മറ്റാരുടെയെങ്കിലും മേൽ ചുമത്തിയതിന് കുറ്റക്കാരനായ ഏതൊരു വ്യക്തിക്കും 6 മാസത്തെ തടവോ 500 രൂപ പിഴയോ ഈ നിയമം ചുമത്തി.

തുടർന്നുള്ള കുറ്റകൃത്യങ്ങളിൽ, കുറ്റക്കാരനായ വ്യക്തിക്ക് തടവും പിഴയും ലഭിക്കും. ആവശ്യമെങ്കിൽ ശിക്ഷ വർധിപ്പിക്കാനും വ്യവസ്ഥയുണ്ട്.

ഒരു വ്യക്തിയെ ക്ഷേത്രത്തിലോ ആരാധനാലയത്തിലോ മറ്റേതെങ്കിലും പൊതുസ്ഥലത്തോ പ്രവേശിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് തടയുന്നത് പോലെയുള്ള കുറ്റകൃത്യങ്ങളാണ് ഈ നിയമത്തിന് കീഴിലുള്ളത്. വിശുദ്ധ ജലാശയങ്ങൾ, കിണറുകൾ മുതലായവയിൽ നിന്ന് വെള്ളം എടുക്കുന്നതിൽ നിന്ന് ഒരു വ്യക്തിയെ തടയുന്നു. ഒരു വ്യക്തിയെ 'ധർമ്മശാല', റസ്റ്റോറന്റ്, ഷോപ്പ്, ഹോട്ടൽ, ആശുപത്രി, പൊതുഗതാഗതം, വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനം, പൊതു വിനോദ സ്ഥലങ്ങൾ എന്നിവ ഉപയോഗിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് തടയുന്നു.

റോഡുകൾ, നദികൾ, നദീതീരങ്ങൾ, ശ്മശാനങ്ങൾ, കിണറുകൾ മുതലായവയുടെ ഉപയോഗത്തിന്റെ നിഷേധവും ഇത് ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.

പ്രൊഫഷണൽ, വ്യാപാരം അല്ലെങ്കിൽ തൊഴിൽപരമായ വൈകല്യങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കൽ, ഒരു വ്യക്തിക്ക് ഒരു ചാരിറ്റിയിൽ നിന്ന് പ്രയോജനം ലഭിക്കുന്നത് തടയൽ, ഒരു വ്യക്തി ഒരു തൊഴിൽ നിർവഹിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് വിസമ്മതിക്കുക, ഒരു വ്യക്തിക്ക് സാധനങ്ങൾ/സേവനങ്ങൾ വിൽക്കാൻ വിസമ്മതിക്കുക, പരിക്കേൽപ്പിക്കുക, ഉപദ്രവിക്കുക, പുറത്താക്കുക, ബഹിഷ്കരിക്കുക അല്ലെങ്കിൽ ശല്യപ്പെടുത്തുക എന്നിവയാണ് ഉൾപ്പെടുന്ന മറ്റ് കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ. തൊട്ടുകൂടായ്മയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ഒരു വ്യക്തി.

ഈ നിയമം 1955 മെയ് 8-ന് ലോക്‌സഭയിൽ അവതരിപ്പിക്കുകയും ഇരുസഭകളിലും പാസാക്കുകയും ചെയ്തു. 1955 ജൂൺ 1 മുതൽ ഇത് പ്രാബല്യത്തിൽ വന്നു .

1976 സെപ്തംബർ 2-ന് ഈ നിയമം ഭേദഗതി ചെയ്യുകയും പൗരാവകാശ സംരക്ഷണ നിയമം എന്ന് പുനർനാമകരണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. തൊട്ടുകൂടായ്മ തടയാൻ ഈ നിയമത്തിന് കർശനമായ നടപടികൾ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നു.